دلم می خواست

بند از پای جانم باز می کردند...

که من تا روی بام ابرها

پرواز می کردم...

از آنجا با کمند کهکشان

تا آسمان عرش می رفتم

در آن درگاه درد خویش را

فریاد می کردم

که کاخ صد ستون کبریا لرزد....

دردها فراموش می شوند

ولی همدردها هرگز....من

بودن آنهایی را می خواهم که حتی یادشان

زندگی را زیباتر می کند.پس

همیشه باش...