روزگاریســت در این شــهر غــریــب

بین آدمهایــے کہ زِ تنــهایــے خود مــےترسند

وز پسِ آیــنہ از دیدنِ خود مــےترسند،

من تــــو را پــاک تــرین یافتہ ام!

آن قدر پــاک، کہ اگر آب نبود

من تــــو را " آب " صــدا مــےکردم...!

آب را گل نکنید...

شاید از دور،علمدار حسین ع

مشک طفلان بر دوش،

زخم و خون بر اندام،

میرسد تا که از این آب روان،

پر کند مشک تهی،

ببرد جرعه ی آبی به حرم.

تا علی اصغر بی شیر رباب،

نفسش تازه شود و

بخوابد آرام.

آب را گل نکنید!

تا که شرمنده نگردد عباس،

تا که پژمرده نگردد گل یاس...

از صدای گذر آب چنان میفهمی

تندتر از آب روان

عمر گران می گذرد...

زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست!

آنقدر سیر بخند که ندانی غم چیست...